47 Rozdział

Klaus:

    Jechałem taksówką do mojej rezydencji, którą kupiłem miesiąc temu. Razem z Caroline zamieszkaliśmy w Unxcept*.
     Rzęsisty deszcz był już nużący. Padało od samego rana! Na całe szczęście jestem już w domu. Wszedłem do środka, gdzie powitała mnie moja ukochana namiętnym pocałunkiem, który odwzajemniłem z tym samy zaangażowaniem, co ona. W końcu możemy żyć normalnie, bez tych haniebnych idiotów! Co dnia przypominał mi się dzień, kiedy wściekłem się na nią; zachowałem się wówczas jak ostatni dupek! Pragnąłem dać jej szczęście, gdyż je zabrałem, lecz ona mówi mi, co dnia, że teraz dopiero je poczuła.
   - Dlaczego nie było cię tak długo? - spytała z wyraźnym oburzeniem. Dopiero teraz zauważyłem, że jest owinięta białym ręcznikiem, a jej blond włosy były mokre. - Niedługo wychodzimy.
   - Przepraszam, miałem dużo do załatwienia, księżniczko. - Pocałowałem ją.
   - Nie chcę znowu się spóźniać! Niedawno tu zamieszkaliśmy - powiedziała. Na jej twarzy pokazał się grymas niezadowolenia. - Państwo Black będą mieli pretensję, że to już drugi raz! - Pokazała mi dwa palce.
   - Drugi? - spytałem zaskoczony. - Nie przypominam sobie, abyśmy odwiedzali ich wcześniej.
   - Kate zaprosiła mnie na spotkanie dla kobiet. Mówiłam ci o tym! Nie pamiętasz?! - Podniosłem ręce w geście obronnym. - Nieważne... Więc przyszłam pół godziny później! Wiesz, co to oznacza?! To okropne! Musimy pokazać się z lepszej strony. - Caroline zaczęła mówić o kulturze i manierach, jednak mnie to nudziło. Jak to jest, że jestem od niej starszy o tak wiele, a ona mówi mi o takich rzeczach!
    Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem, dzięki czemu przestała już paplać; kocham jak ,,papla", jednak jej usta są jak magnez!
    - Dobrze, jeszcze raz przepraszam. A teraz idź, kochanie, się ubierz, bo sprzątaczki się gapią - wyszeptałem jej na ucho. - Nie przejmuj się, przecież dla nich nagość kobieca to nic! Same nimi są!
    Zaśmiałem się widząc minę mojej ukochanej. Była przerażona, lecz szybko się pozbierała. Poprawiła ręcznik i wybiegła na górę. Nawet nie wiedziała, kiedy została przeze mnie obnażona! Aż tak na nią wpływam?
    Zszedłem do piwnicy, albo jak to nazywa Caroline - lochów. Byłem głodny, a na przyjęciu muszę być najedzony, by nie rzucić się na ludzi. Chodź mogłoby być to całkiem zabawne... Hym. Przemyślę to!
    Zdjąłem ze ściany, a dokładnie z haczyka, klucze. Przeszedłem wzdłuż, by wybrać swój posiłek. Padło na brunetkę o małych oczach i dużym nosie. Nie była zbyt urodziwa, więc nikt nie będzie za nią tęsknił.
    Widząc, że idę w jej stronę, zaczęła posuwać się do tyłu. Patrzyła na mnie tymi małymi oczętami, a było w nich tyle strachu.
   - Zostaw... zostaw mnie - wychrypiała. - Nie rób mi krzywdy.
    Gestem dłoni kazałem jej wstać. Posłusznie wykonała rozkaz. Chwyciłem ją za podbródek, dość boleśnie, i przyciągnąłem jej twarz blisko mojej. Nie zwracałem uwagi na odór, który pochodził od niej, jednak nie zamierzałem zjeść jej w takim stanie, no bo przecież jak by mi się coś stało?
   - Gertrudo! - Zawołałem jedną ze służących.
     Nie musiałem długo czekać. Byliśmy tu krótko, ale każda z nich nauczyła się, że jestem bardzo niecierpliwy, więc lepiej przychodzić szybko.
   - Tak, panie? - Och, jak ja uwielbiam, gdy ktoś zwraca się do mnie ,,panie"! To takie piękne słowo!
    Puściłem podbródek dziewczyny
   - Umyj ją i daj jakieś czyste ubranie. - Widziałem na twarzy mojego dania ulgę, od razu dopowiedziałem: - Nie będę jadł czegoś brudnego i śmierdzącego. - Po ty słowach odszedłem.
    Oczywiście wszystkie sprzątaczki są zahipnotyzowane, dzięki czemu mogą wiedzieć o wszystkim, co się tu dzieje, i mam pewność, że nikomu tego nie wyjawią.
    Wolnym krokiem szedłem do garderoby, by znaleźć odpowiedni garnitur, jednak zatrzymał mnie głos Caroline dochodzący z naszej sypialni. Pokierowałem się tam niezwłocznie, by dowiedzieć się, czego moja anielica pragnie.
   - Jestem do twoich usług, najdroższa. - Ucałowałem wierzch jej dłoni, gdy znalazłem się na miejscu.
   - Oj, nie wygłupiaj się już, skarbie! - zaśmiała się. Ujrzałem na jej twarzy rumieńce. - Em... Wybrałam ci garnitur. Ubierz go.
    Na naszym łożu znajdował się czarny garnitur z białą koszulą i szafirowym krawatem. Westchnąłem i podniosłem wszystko. Już miałem iść do łazienki, gdy sobie o czymś przypomniałem.
   - Kochanie, będę jadł za chwilę. Nie chcesz? - spytałem. Caroline zaakceptowała to, jak jadam. Zresztą sama tak się żywi.
   - Nie, dziękuje. Jadłam za nim przyszedłeś. - Posłała mi uśmiech, który mógł jedynie podniecać.

* Jest to zmyślona przeze mnie miejscowość.

_________________

Rozdział miał byś w weekend, za co przepraszam, jednak była u mnie na noc przyjaciółka, więc nie miałam, jak go napisać. Jednak mam nadzieję, że wybaczycie i spodoba wam się ten rozdział.